به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

درباره یوری الکسی‌یویچ گاگارین

تاریخ انتشار: ۱۱ اردیبهشت ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۷۸۲۰۸۷

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، یوری الکسی‌یویچ گاگارین در ۱۲ آوریل ۱۹۶۱ میلادی موفق شد، مدار زمین را دور بزند و سپس کنار رود ولگا به زمین بنشیند. سازمان ملل متحد به همین مناسبت در ۲۰۱۱ میلادی ۱۲ آوریل را به عنوان روز فضانوردی انتخاب کرد؛ بنابراین با این اقدام مسیر فرستادن فضانورد به فضا باز و آرزوی دیرینه بشر برای فتح فضا محقق شد و پس از آن‌ها افرادی به فضا سفر کردند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

گاگارین فرصت نداشت تا زنده بماند و سال ۲۰۱۱ میلادی را ببیند و شاهد آن باشد که سازمان ملل نیز به اقدام او ارج نهاده، اما به هر حال تاخیر در تعیین روز جهانی فضانوردی به این دلیل بود که آمریکایی‌ها مقاومت می‌کردند تا این روز که نماد موفقیت یک فضا نورد روس است در تقویم بین المللی ثبت شود.

تولد و خانواده

گاگارین در ۹ مارس ۱۹۳۴ میلادی در یکی از روستا‌های روسیه متولد شد. پدرش کارگر و مادرش کشاورز بود. در خلال جنگ جهانی دوم، خانواده گاگارین نیز مانند بیشتر خانواده‌های روسی درد و رنج بسیاری را تحمل کردند، ۲ خواهر و برادر بزرگتر وی در ۱۹۴۳ میلادی به آلمان برده شدند و تنها پس از جنگ دوباره به وطن بازگشتند. علاقه گاگارین به فضا، ریشه در کودکی وی داشت و در دوران کودکی‌اش هواپیما‌های مدل می‌ساخت و کتاب‌های ژول ورن را با علاقه مطالعه می‌کرد.

تحصیلات

وی در ۱۹۴۱ میلادی پا به مدرسه گذاشت، اما حمله نازی‌ها باعث تعطیلی مدرسه شد و آلمان‌ها، منزل خانواده او را اشغال کردند. گاگارین و خانواده‌اش به اجبار یک زیر زمین برای خود ساختند و تا پایان جنگ در آنجا به سر بردند. آن‌ها بعد از جنگ به شهر کوچک «گژانسک» مهاجرت کردند و در این شهر بود که او دوباره به مدرسه رفت.

گاگارین در ۱۹۵۵ میلادی پس از فارغ‌التحصیلی از هنرستان، به دانشکده نیروی هوایی اورنبورگ رفت تا پرواز با هواپیما‌های نظامی را یاد بگیرد. وی در ۱۹۵۷ میلادی مدت کوتاهی پس از پرتاب «اسپوتنیک-۱» نخستین ماهواره جهان، با امتیازات بالا و دریافت مدرک خلبانی از این دانشکده فارغ‌التحصیل شد. علاقه شدید وی به خلبانی باعث شد که پس از پایان تحصیلات وارد مدرسه آموزش خلبانی ارنبرگ شود. یوری در همانجا با همسر آینده اش والنتینا گوریچوا آشنا شد و ازدواج کرد.

انتخاب برای سفر به فضا

گاگارین همزمان با بحث پرتاب یک فضانورد به فضا به عنوان یکی از گزینه‌ها انتخاب شده بود و می‌بایست با دیگران رقابت می‌کرد. به همین صورت هم تا روز‌های پیش از پرواز، اعضای منتخب در گروه، مورد آزمایش‌های دشواری قرار گرفتند تا استقامت جسمی و روانی آن‌ها محرز شود. ۱۷ مارس ۱۹۶۱ میلادی فضانوردان منتخب، تیم بزرگ پشتیبانی و گروهی از مقامات رسمی وارد پایگاه فضایی شدند. نگهبان ساختمان در محلی که ما امروز از آن با عنوان پایگاه پرتاب‌های فضایی بایکونور نام می‌بریم، سه خلبان جوان را که در سه اتاق جداگانه خوابیده بودند، بیدار کرد تا آماده شوند. تا روز قبل آن معلوم نبود کدام یک نخستین فضانورد جهان خواهند شد: گریگوی نلیوبف، یوری گاگارین و گرمان تیتف. این سه تن به عنوان نامزد‌های نهایی انتخاب شده بودند و یکی از آنان باید نخستین فضانورد می‌بود تا اینکه در هشتم آوریل، یعنی تنها چند روز پیش از پرواز فضایی، یوری گاگارین به عنوان نامزد اصلی پرواز گزینش شد. نکته جالب در این باره اینکه، قد ۱۵۷ سانتی‌متری وی در انتخاب گاگارین به عنوان فضانورد موثر شد.

سفر به فضا

سرانجام صبح چهارشنبه ۱۲ آوریل ۱۹۶۱میلادی برابر با ۲۳ فروردین ۱۳۴۰ خورشیدی، یوری گاگارین از پایگاه فضایی بایکونور سوار بر موشک فضاپیمای «وستوک۱» شد و به عنوان نخستین انسان مرز فضا را گشود و قدم به دنیایی اسرارآمیز گذاشت.

در حالی که گاگارین سرنوشت و زندگی خود را به آن سپرده بود. اطلاعات دریافتی نشان داد، سفینه به مدار بلندتر با اوج ۳۲۷ (بجای مدار پیش بینی شده ۲۳۰ کیلومتر) قرار گرفت. اگر به هر دلیلی دستگاه ترمز کارش را به درستی انجام نمی‌داد، سفینه برای ۱۵-۲۰ شبانه روز در مدار می‌ماند و طبیعتاً فضانورد نمی‌توانست تا این مدت دوام بیاورد. تنها یک خوش اقبالی توانست گاگارین را به زمین برگرداند. به این صورت که بعد از قرار گرفتن در مدار، سفینه با حرکتی پیش بینی نشده به دور خود می‌چرخید، زیرا عکس العمل ناشی از جدا شدن از طبقه نهایی موشک در نظر گرفته نشده بود. گاگارین باید نمودار‌های دستگاه را ثبت می‌کرد در نوار ضبط و در دفترچه سفینه می‌نوشت. مداد در بی وزنی گم شد. نوار دستگاه ضبط صوت سفینه هم مدت‌ها قبل از بازگشت تمام شد و گاگارین با دست خود نوار آن را جابجا کرد و ضبط را ادامه داد. به این دلیل اطلاعات درباره بخشی از پرواز در نوار نیست.

سفینه وستک -۱، یک دور زمین را چرخید و ۱ ساعت و ۴۶ دقیقه در فضا بود. در زمان بازگشت سفینه دچار مشکل شد و نزدیک بود، گاگارین جانش را از دست بدهد. عملیات برای جدا شدن دستگاه فرودی و بخش موتوری موفقیت آمیز نبود. این کار با تأخیر ۱۰ دقیقه‌ای و به شکل غیرطبیعی صورت گرفت. پس از خاموشی موشک، ترمز دستگاه فرودی و مداری از هم جدا نشدند. کابل برق اتصالی بین ۲ بخش، قسمت مداری را به دنبال بخش فرودی می‌کشید. سرانجام حرارت بالای مرحله فرود، کابل را سوزاند و دستگاه فرودی را آزاد کرد. صندلی پرتابی در ارتفاع تقریباً هفت کیلومتر عمل کرد و سرانجام فرود در ناحیه روستای اسملوفکا در منطقه ساراتف در نزدیک ساحل ولگا بطور عادی انجام شد.

تبدیل شدن به چهره جهانی

گاگارین پس از این سفر تاریخی به چهره سرشناس جهان تبدیل شد و از اینجا بود که عصر سفر‌های فضایی انسان با این پرواز آغاز شد. ضمن اینکه شوروی از این چهره استفاده‌های سیاسی بسیاری کرد. گاگارین به کشور‌های گوناگون از جمله ایتالیا، چکسلواکی، انگلیس، آلمان، مجارستان، فرانسه، بلغارستان، غنا، کوبا، مکزیک، برزیل، نروژ، هند، مصر، لیبریا، کانادا و ژاپن سفر کرد و مورد استقبال رسمی مقامات و هوادارانش قرار گرفت. او در بسیاری از کشور‌ها نشان‌های افتخار دریافت و از پیکره‌هایی که به افتخارش برپا شده بود، پرده‌برداری کرد. در انگلیس میهمان نخستین اتحادیه کارگری جهان بود و در پاریس خیابانی به نام وی نامگذاری شد.

مسوولیت‌های اداری و اجرایی

گاگارین در ۱۹۶۲ میلادی به عنوان معاونت شورای عالی اتحاد شوروی منصوب شد، اما پس از مدتی به مرکز فضانوردی شوروی در «شهرک ستاره‌ها» بازگشت و به مدت هفت سال در گروهی کار کرد که هدفشان طراحی فضاپیما‌هایی با قابلیت استفاده مجدد بود. وی پس از مدتی به عنوان معاون مدیریت شهرک ستاره‌ها انتخاب شد و همزمان به تمریناتش به عنوان خلبان هواپیمای جنگنده ادامه داد.

درگذشت نابهنگام

اما گاگارین سرنوشت تلخی در انتظارش بود و درست هشت سال پس از سفر فضایی در یک سانحه هوایی در ۲۷ مارس ۱۹۶۸ میلادی هواپیمای میگ-۱۵ او و مربی پروازش در یک پرواز تمرینی دچار سانحه شد و سقوط کرد و هر ۲ سرنشین آن کشته شدند.

اما و اگر‌ها درباره کشته شدن گاگارین

به نظر می‌آید از انتخاب گاگارین به عنوان نخستین انسان برای رفتن به فضا تا درگذشت نابهنگام او همراه با، اما و اگر‌های فراوانی بوده است. اینکه در حکومت شوروی از او به عنوان فرزند یک کارگر چه تبلیغاتی می‌شد، انجام داد تا درگذشت نابهنگام او. به همین دلیل هم شهرت و محبوبیت وی در دوره حکومت لئونید برژنف رهبر وقت شوروی سابق و مرگ نابهنگام این قهرمان ملی، منشأ شایعات زیادی شد و روزنامه مترو چاپ مسکو امروز در مقاله‌ای در خصوص مرگ گاگارین نوشت: یکی از فرضیات موجود این بود که وی به دستور لئونید برژنف به دلیل جرم نامشخص یا عدم وفاداری به حزب به قتل رسیده است.
در این مقاله آمده است: فرضیه دیگر این بود که گاگارین و ولادیمیر سرگین مربی خلبان که در پرواز آموزشی همراه وی بود به دلیل قرار داشتن در حالت غیر عادی دچار سانحه شدند، آلکساندر گلوشکو مورخ روس این فرضیه را رد و خاطرنشان کرد که در خون هیچیک از آنان آثاری از مواد یا الکل یافت نشد.

در گزارش کمیسیون تحقیقات مرگ گاگارین که در ۱۹۶۸ میلادی منتشر شد چند احتمال مطرح شد که ارتفاع پایین پرواز و برخورد جنگنده با پرنده از آن جمله بود. در همین حال شبکه دوم تلویزیون دولتی روسیه چند سال بعد اعلام کرد که هواپیمای یوری گاگارین بر اثر فرمان نادرست از مرکز ناوبری هوایی سقوط کرد.
همچنین رسانه‌های روسی خاطرنشان کردند که علت دیگر سقوط جنگنده میگ -۱۵ او. تی. ای، پرواز یک فروند هواپیمای سوخو-۱۵ در نزدیکی آن بود که باعث حرکت شدید هواپیمای حامل گاگارین شد. آلکسی لئونوف فضانورد روس که در کمیسیون تحقیقات مرگ گاگارین عضویت داشت، معتقد است که هواپیمای سوخو-۱۵ در فاصله ۱۰ تا ۱۵ متری در درون ابر‌ها به هواپیمای گاگارین نزدیک شد آن را منحرف کرد و وی را به درون یک مسیر شدیداً مارپیچ عمیق با سرعت ۷۵۰ کیلومتر در ساعت فرستاد بر اثر این حادثه هواپیمای جنگنده میگ -۱۵ او. تی. ای، کنترل خود را از دست داد و سقوط کرد.

منبع: ایرنا

انتهای پیام/

 

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: فضانورد روسی گاگارین یوری گاگارین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۷۸۲۰۸۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نیروی دریایی آمریکا چند هواپیما و از چه انواعی در اختیار دارد؟ (+عکس)

نیروی دریایی ایالات متحده (USN) شاخه دریایی ارتش ایالات متحده است و قوی ترین نیروی دریایی در جهان است. نیروی دریایی آمریکا که در سطح بین المللی در آبهای عمیق اقیانوس‌های باز فعالیت می‌کند، یک نیروی آماده رزم است که وظیفه دفاع از منافع این کشور در آب های دور از سرزمین اصلی این کشور را بر عهده دارد.

به گزارش روزیاتو، در حالی که تاریخچه نیروی دریایی آمریکا به دوران استعمار بریتانیا باز می گردد، اما قدرت آن تا زمانی که در اوایل قرن گذشته شروع به ساختن کشتی‌های فوق‌العاده غول پیکر و ترسناک کرد، با سایر نیروی دریایی جهان قابل مقایسه نبود. چند ماه پس از اینکه یک خلبان غیرنظامی به نام یوجین الی نشان داد که چگونه می‌توان از هواپیما برای نظارت و گشت زنی استفاده کرد، نیروی دریایی ایالات متحده اولین هواپیمای خود را به نامCurtiss Model E A-1 Triad تحویل گرفت.

نیروی دریایی ایالات متحده شروع به استفاده از هواپیما می کند

پس از فرود موفقیت آمیز هواپیمای مجهز به شناور در کنار یک کشتی، گلن کرتیس که در زمینه تولید هواپیما فعالیت داشت، نیروی دریایی را در مورد مفید بودن این هواپیما متقاعد کرد. کرتیس سپس نشان داد که چگونه می توان این هواپیما را در یک قایق بارگیری کرد و با استفاده از جرثقیل به آب بازگرداند.

اولین ایستگاه هوایی نیروی دریایی ایالات متحده در خلیج پنساکولا در فلوریدا و در ژانویه ۱۹۱۴ افتتاح شد، پنج ماه قبل از شروع جنگ در اروپا. با احتمال حمله به کشتی های آمریکایی توسط زیردریایی های U-boat آلمان در سال ۱۹۱۶، نیروی دریایی ایالات متحده توصیه کرد که ایستگاه های هوایی در پایگاه های نیروی دریایی در امتداد خط ساحلی ایجاد شود.

عصر ناوهای هواپیمابر

پس از پی بردن به اهمیت داشتن نیروی هوایی در طول جنگ جهانی اول، برنامه ریزان نظامی شروع به جستجوی راه های بیشتری برای استقرار هواپیماها روی کشتی ها کردند. علیرغم اینکه نیروی دریایی امپراتوری ژاپن ناو شبه هواپیمابر Hōshō را در سال ۱۹۲۲ به آب انداخت، اولین ناو هواپیمابر هدفمند، HMS Hermes بود که در سال ۱۹۲۴ به آب انداخته شد. این ها و کشتی های مشابهی که در ادامه ساخته شدند به کشتی های ناوگان بر یا fleet carrier معروف شدند.

پس از معرفی ناوهای هواپیمابر، جنگ دریایی وارد مرحله جدیدی شد و کشتی‌ها دیگر برای اعمال قدرت به توپ های بزرگشان وابسته نبودند. چند کاره بودن یک ناو هواپیمابر برای اولین بار در سال ۱۹۴۰ نشان داده شد، وقتی که هواپیمای برخاسته از روی ناو HMS Illustrious سه کشتی جنگی ایتالیایی را در خلیج تارانتو در جنوب ایتالیا غرق کرد.

پس از حمله غافلگیرانه ژاپن به پرل هاربر در ۷ دسامبر ۱۹۴۱ با استفاده از شش ناو هواپیمابر، آشکار شد که جنگ دریایی وارد مرحله جدیدی شده است. در تلافی حمله ژاپن، نیروی دریایی ایالات متحده وارد ۱,۰۰۰ کیلومتری حریم سرزمین اصلی ژاپن شد و در ۱۸ آوریل ۱۹۴۲، ۱۶ بمب افکن B-25 را از روی عرشه ناو USS Hornet برای حمله به توکیو به پرواز درآورد.

از جنگ جهانی دوم، ناوهای هواپیمابر نیروی دریایی ایالات متحده در جنگ کره، جنگ ویتنام و درگیری های مختلف در سراسر خاورمیانه شرکت داشته اند.

هواپیمای فعلی که توسط نیروی دریایی ایالات متحده استفاده می شود

هواپیماهای آموزشی نیروی دریایی ایالات متحده

Beechcraft T-34 Mentor: مشتق شده از مدل ۳۵ Bonanza است. T-34 Mentor یک هواپیمای تک موتوره پروانه ای است که از اواخر دهه ۱۹۴۰ برای آموزش خلبانان استفاده می شود.

Northrop F-5: اف-۵ در اواخر دهه ۱۹۵۰ توسط شرکت نورثروپ طراحی شد و یک جنگنده برتری هوایی و هواپیمای حمله زمینی سبک است. نیروی دریایی ایالات متحده و نیروهای تفنگدار ویژه دریایی این کشور از F-5 به عنوان هواپیماهای آموزشی در نقش دشمن استفاده می کنند.

McDonnell Douglas T-45 Goshawk: هنگامی که نیروی دریایی ایالات متحده به دنبال یک جت آموزشی جدید برای جایگزینی T-2 Buckeye و TA-4 Skyhawk خود در اواخر دهه ۱۹۷۰ بود، مک دانل داگلاس و British Aerospace (BAe) را برای ساخت نسخه دریایی از Hawk انتخاب کردند.

Northrop T-38 Talon: یک جت آموزشی دو موتوره مافوق صوت با دو سرنشین است که برای نیروی هوایی ایالات متحده (USAF) طراحی و تولید شده است. نیروی دریایی نیز از Northrop T-38 Talon در مدرسه آموزش خلبانی خود در پتوکسنت ریور، مریلند استفاده می کند.

Beechcraft T-6 Texan II: بر اساس Pilatus PC-9 سوئیسی، Beechcraft T-6 Texan II یک توربوپراپ تک موتوره است که برای آموزش عمده هوانوردی دریایی استفاده می شود.

هواپیماهای ترابری نیروی دریایی ایالات متحده

Bell Boeing V-22 Osprey: هواگرد V-22 Osprey ساخت بل بوئینگ یک هواپیمای نظامی چند ماموریتی و روتور کج با قابلیت های VTOL و STOL است، طراحی شده برای ارائه قابلیت های ترابری هوایی یک هلیکوپتر با عملکرد کروز یک توربوپراپ.

Lockheed C-130 Hercules: در اصل به عنوان یک هواپیمای حمل و نقل نیرو، پزشکی و بار طراحی شده بود، هواپیمای توربوپراپ لاکهید C-130 هرکولس با چهار موتور خود برای انجام چندین ماموریت از جمله سوخت گیری هوا به هوا استفاده می شود. نیروی دریایی ایالات متحده برخاست و فرود روی ناو هواپیمابر را با C-130 انجام داده اما این هواپیمای ترابری هرگز روی یک کشتی مستقر نشده است.

C-38A Courier: این هواپیما هنگامی که در دست غیرنظامیان است با نام جت تجاری Gulfstream G100 شناخته می شود اما نیروی دریایی ایالات متحده از C-38A Courier به عنوان یک هواپیمای پشتیبانی آزمایشی و ارزیابی استفاده می کند.

C-40 Clipper: نسخه نظامی بوئینگ ۷۳۷NG که توسط نیروی دریایی به عنوان هواپیمای حمل بار و مسافر استفاده می شود.

C-26 Metroliner: هواپیمای C-26 Metroliner ساخت Fairchild یک هواپیمای با دو موتور توربوپراپ است که توسط نیروی دریایی برای واکنش سریع در زمینه حمل بار و مسافر استفاده می شود.

C-20 Grey Ghost: C-20 Grey Ghost یک نسخه نظامی از Gulfstream IV است که نیروی دریایی برای حمل و نقل VIP استفاده می کند.

C-12 Huron: هواپیمای C-12 Huron ساخت Beechcraft یک نسخه نظامی از پرنده دو موتوره توربوپراپ Beechcraft Super King Air است. نیروی دریایی از C-12 Huron برای پشتیبانی سفارت، تخلیه پزشکی و به عنوان یک هواپیمای مسافربری و حمل بار سبک استفاده می کند.

Grumman C-2 Greyhound: هواپیمای C-2 Greyhound یک هواپیمای باری دو موتوره با بال بالا است که توسط نیروی دریایی برای تحویل محموله، ارسال پستی و رساندن مسافران به ناوهای هواپیمابر نیروی دریایی استفاده می شود.

هواپیمای گشت دریایی نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا

Lockheed P-3 Orion: طراحی شده بر پایه هواپیمای مسافربری L-188 Electra ساخت لاکهید، P-3 Orion یک هواپیمای ضد زیردریایی و نظارت دریایی چهار موتوره توربوپراپ است که برای نیروی دریایی ایالات متحده ساخته شده است.

Boeing P-8 Poseidon: هواپیمای P-8 Poseidon که از بوئینگ ۷۳۷-۸۰۰ غیرنظامی گرفته شده است توسط نیروی دریایی به عنوان یک هواپیمای گشت دریایی و شناسایی استفاده می شود.

هواپیماهای جنگ الکترونیک نیروی دریایی ایالات متحده

EP-3 Orion: لاکهید EP-3 یک نسخه شناسایی سیگنال های الکترونیکی از P-3 Orion است. نیروی دریایی از EP-3 به عنوان هواپیمای رهگیری ارتباطات استفاده می کند.

EA-18 Growler: این پرنده نظامی یک نسخه ناونشین از Boeing F/A-18F Super Hornet دو سرنشینه است. نیروی دریایی از AE-18 Growler برای جمینگ تاکتیکی و حفاظت الکترونیکی برای نیروهای نظامی ایالات متحده در سراسر جهان استفاده می کند.

E-6 Mercury: بر اساس Boeing 707-300، هواپیمای Boeing E-6 Mercury به عنوان مرکز کنترل و فرماندهی هوابرد عمل می کند.

هواپیماهای آواکس نیروی دریایی ایالات متحده

Northrop Grumman E-2 Hawkeye: این پرنده یک هواپیمای ناونشین هشدار اولیه تاکتیکی هوابرد است که در همه شرایط آب و هوایی قابلیت انجام عملیات دارد.

هواپیماهای جنگی نیروی دریایی ایالات متحده

F/A-18E/F Super Hornet: جنگنده F/A-18E/F Super Hornet ساخت کمپانی بوئینگ یک سری از جت های جنگنده چند منظوره سوپرسونیک ناونشین است.

F-35 Lightning II: جنگنده F-35 Lightning II ساخت لاکهید مارتین همان نسخه مخصوص نیروی دریایی از F-35 Lightning است که با نام F-35C شناخته می شود. F-35C که قادر به برخاستن کوتاه و فرود عمودی (STOVL) است، یک هواپیمای جنگی تک موتوره و پنهانکار چند منظوره است که می تواند برای انواع ماموریت ها استفاده شود.

تا ۱۸ جولای ۲۰۲۳، تعداد کل هواپیماها و هلیکوپترهای عملیاتی نیروی دریایی ایالات متحده ۴,۰۱۲ فروند اعلام شده است.

کانال عصر ایران در تلگرام